غربت میراث معنوی ایران در هیاهوی سیاست | وقتی همسایگان وارث سنت‌های ایران می‌شوند

به گزارش جام جم آنلاین، در صورتی که مقامات کشورمان به موقع تلاش نکنند، در میانه هیاهوی آشوب و بی‌ثباتی، برخی همسایگان پازل مصادره میراث معنوی را کامل کرده و آخرین ضربه‌ها را بر پیکره هویت ملی ایران وارد می‌کنند. همان سناریویی که پیش از این با تخریب پرچم و سرود و تیم ملی ایران دنبال شده بود.

رئیس فدراسیون زورخانه‌ای و کشتی پهلوانی دراین‌باره تاکید کرده، وزارت میراث فرهنگی و سایر مسئولان باید جلوی ابلاغ مصوبه «فرهنگ پهلوانی و ورزش زورخانه‌ ای» در یونسکو به جمهوری آذربایجان را بگیرند.

این اظهارنظر واکنشی به این خبر است که کشور آذربایجان که زمانی قلمرو ایران بوده، پیشنهاد داده «فرهنگ ورزش پهلوانی و زورخانه‌ ای» به نام آنها ثتخربت شود که این پیشنهاد در جلسه هفته گذشته در مراکش مورد تصویب یونسکو قرار گرفته است.

جالب اینجاست که آیین فرهنگ پهلوانی و زورخانه‌ ای در سال ۸۹ به نام ایران در یونسکو ثبت شده است اما انگار برای یونسکو مهم این نیست که اگر چیزی به نام کشوری ثبت شده، به نام کشور دیگری ثبت نشود.

عزت‌الله ضرغامی وزیر میراث فرهنگی که اخیر اظهاراتش درباره ناآرامی‌های خیابانی خبرساز شده بود، حالا با این انتقاد مواجه است که در برابر تلاش‌های رقبا، منفعلانه عمل کرده و نتوانسته از میراث معنوی ایران به خوبی دفاع کند.

میراث معنوی کشورها قطعاتی از پازل هویت ملی است که اگر به نام دیگر کشورها ثبت شود، اهمیت خود را در داخل از دست می‌دهد. اتفاقی که پیش از این برای برخی مشاهیر ایرانی رخ داده بود و مثلا ترکیه مولوی را به چهره‌ای متعلق به تاریخ خود تبدیل کرد.

سرمایه معنوی ایران آنقدر گسترده است که گاهی مقامات مسئول متوجه اهمیت حفظ آن نمی‌شوند. این درحالیست که بی‌توجهی به همین سرمایه‌ها در آینده می تواند ایران را از معنا تهی کند.

کشورهای جدیدالتاسیس و بی‌ریشه معمولا می‌کوشند تا برای خود تاریخ و سابقه و فرهنگی جعل کنند و در این میان غفلت داخلی از دزدی فرهنگی، راه را برای آنها باز می‌کند.

جالب است، آذربایجانی که به‌دنبال ثبت میراث ایرانی به نام خود است، اخیرا ادعاهایی علیه مردم ایران مطرح کرده که نشان می‌دهد دست‌اندازی به هویت ایرانی محدود به رفتارهای نمایشی نیست و در نهان، اهدافی سیاسی و تجزیه‌طلبانه را دنبال می‌کند.

چه‌بسا بخش دیگری از جنگ ترکیبی علیه ایران، همین مصادره تاریخ و مفاخر ایرانی باشد که اگر مسئولان و متولیان توجهی به آن نکرده و دیپلماسی فرهنگی را جدی نگیرند، معلوم نیست در آینده وارد چه فازهای خطرناکی خواهد شد.